As a contemporary Greek artist, Dimitris Yeros stands in close proximity to Hellenic antiquity and its afterlives. Yeros uses this proximity, however, as the point of departure for an ironic distancing. Several of Yeros's most arresting images feature models in conspicuously classical postures, at once citing and revivifying antique sculpture. These works cast the male viewer as a modern-day Pygmalion, apostrophizing that which Winckelmann felt upon seeing a Roman youth of his day — as a “most antique living beauty.” Yeros’s photographs in the present show, by contrast, seek to disrupt, or at least to question, the smooth elision between "antique" and "living" as embodied in the male form. Yeros invokes this disruption, here and in other related works, through various props: a plant set in a contemporary vase, a peacock or a duck, a prominent tattoo, a puckering pig. Butterflies, for example, recalls Man Ray's Violon d'Ingres, in which the artist adds two f-volutes to a female nude's back, spoofing the languid classicism of Ingres's Odalisque, as well as performing his own erotic transformation of the body. Yeros's props similarly unravel the seam between antiquity and the present, and not without a dose of wry humor in turn. Do Yeros's images represent meditations on the irreconcilableness of these worlds? The photographs seem less ponderous than that. They are playful and punning, even in their meticulous framing and spare decor, their poker-faced aplomb. These bodies are comfortable in their contemporaneity. But that their attendant feathered and furry malapropisms do not diminish their engagement with classical art is testament to Yeros's deftness as a photographer.
ARA H. MERJIAN
From the exhibition “Classicism Subverted” Paris April-May 2005
Ως σύγχρονος Έλληνας καλλιτέχνης, ο Δημήτρης Γέρος βρίσκεται πολύ κοντά στην ελληνική αρχαιότητα και τις μετεξελίξεις της. Ο Γέρος, ωστόσο, χρησιμοποιεί αυτή την εγγύτητα σαν αφετηρία για μια ειρωνική αποστασιοποίηση. Μερικές από τις πιο συναρπαστικές εικόνες του Γέρου παρουσιάζουν μοντέλα σε στάσεις εμφανώς αρχαιοπρεπείς, που αποτελούν αναφορά σε αγάλματα της αρχαιότητας και ταυτόχρονα τα αναβιώνουν. Αυτά τα έργα τοποθετούν τον θεατή στο ρόλο ενός σύγχρονου Πυγμαλίωνα, που επαναλαμβάνει αυτό που ένιωσε ο Winckelmann όταν είδε έναν νεαρό Ρωμαίο της εποχής του «σαν την πιο αρχαία ζώσα ομορφιά». Σε αντίθεση, οι φωτογραφίες του Γέρου σ’ αυτή την έκθεση επιδιώκουν να διασπάσουν ή τουλάχιστον να θέσουν σε αμφισβήτηση την ομαλή έκθλιψη ανάμεσα στο «αρχαίο» και το «ζωντανό» όπως ενσαρκώνεται στην ανδρική μορφή. Ο Γέρος παραπέμπει σ’ αυτή τη διάσπαση, εδώ και σε άλλα συναφή έργα του, μέσα από τον σκηνικό του διάκοσμο: ένα φυτό μέσα σ’ ένα σύγχρονο βάζο, ένα παγόνι ή μια πάπια, ένα ευδιάκριτο τατουάζ, ένα γουρουνάκι με σουφρωμένη μουσούδα. Οι Πεταλούδες, για παράδειγμα, θυμίζουν το Βιολί του Ενγκρ του Μαν Ρέι, στο οποίο ο καλλιτέχνης προσθέτει δύο «εφ» στη γυμνή πλάτη μιας γυναίκας, διακωμωδώντας τον ληθαργικό κλασικισμό της Οδαλίσκης του Ενγκρ, ενώ ταυτόχρονα επιτελεί τον δικό του μετασχηματισμό του σώματος. Ομοίως, τα σκηνικά αντικείμενα του Γέρου ξηλώνουν τις ραφές που ενώνουν την αρχαιότητα με το παρόν, χωρίς να λείπει ούτε σ’ αυτή την περίπτωση μια δόση πικρού χιούμορ. Άραγε οι εικόνες του Γέρου αντιπροσωπεύουν στοχασμούς για το ασυμφιλίωτο των δύο αυτών κόσμων; Οι φωτογραφίες δεν είναι τόσο στρυφνές. Είναι παιγνιώδεις και λογοπαικτικές, ακόμα και στο σχολαστικό τους καδράρισμα ή στον πρόσθετο διάκοσμο, την αταραξία του παίκτη του πόκερ. Τα σώματα αυτά νιώθουν άνετα στη σημερινή τους εποχή. Το γεγονός ότι οι αναπάντεχοι φτερωτοί και τριχωτοί σύντροφοί τους δεν μειώνουν τη σχέση τους με την τέχνη των κλασικών χρόνων επιβεβαιώνει την επιδεξιότητα του Γέρου ως φωτογράφου.
ARA H. MERJIAN
From the exhibition “Classicism Subverted” Paris April-May 2005
